به نام خدا

با سلام و نثار دعای خیر

عید فطر، جشنی است به مناسبت این که از بستگی‌ها نجات یافته‌ایم و وجود در هم فرو رفتۀ ما منبسط شده، چهرۀ ما از این ضیافت پربرکت گشاده و از عبوسی رها گردیده است. اما در این عید فطر است که برای درون ما نیز عید رویش و پدیدار شدن مجدد می باشد؛ تا بمیریم قبل از مرگ و دوباره بروییم و به تولدی دوباره به دنیا بیاییم. زیرا، تا هر کسی یک بار در گذشته خود نمیرد و با تحول معنوی دوباره متولد نشود، مفهوم هستی و فلسفۀ خلقت را درک نمیکند و در خُسران و زیان از این دنیا خواهد رفت؛ بدون آن که از متضرر بودن خود آگاه باشد.

عید فطر، جشن تولدی دوباره و گشایش مجدد چشمان ما به روی زندگی است تا این بار به دور از هرگونه وابستگی و اعتیادی، بار دیگر به دنیا نظاره کنیم و نتیجۀ یک ماه مبارزه با عاداتی که بر ما استیلا پیدا کرده بود را با پیروزی تمام به نمایش بگذاریم و نشان دهیم که میتوان در مصاف با زشت‌خویی‌ها پیروز شد.  تنها پس از این رویارویی و مبارزه عملی است که میتوان ادعا نمود که “من آزادم”؛ آزاد از قید اسارت در چنگال‌های شیطانی وابستگی‌ها و رنگ تعلق‌های دنیوی.

عید فطر، جشنی به مناسبت دست یافتن به ارمغان گذر از شب ظلمت به سپیدی نور و رسیدن به مبارک سحر هدایت است؛ جشن پوست اندازی باطنی که در آن پوسته سخت بینش‌های غلط و باورهای نادرست ما شکسته شده و باعث میشوند تا گلیم افکار پوسیده و محکومیت‌های مبهم گذشته که منجر به بروز اشتباهات فاحش در زندگی ما شده، به کناری افکنده شود تا هر یك بتوانیم در جهشی وجدآمیز خطاب به خود و هستی بگوییم:

“من آزاد آفریده شده ام و از هرگونه بستگی و بردگی (اعم از بردگی سنتی، بردگی سیاسی و بردگی مدرن) آزادم و هرگز برده نخواهم شد”

عید فطر، جشن گشایش سینه‌ها و رسیدن به «شرح صدر» است که موجب می شود انسان با درکی عمیق‌تر نسبت به گذشته و با گذر از ظاهر به باطن، تجلیات الهی را دریابد و این درک را در خود نهادینه کند؛ یعنی به حرمت «بسم الله» و حریم مقدس آن در تجلیات الهی نایل شود و از ظلم و پوشاندن تقدس هستی خودداری نماید.

عید فطر است و جشن برداشت محصول. همان گونه که موسم برداشت برای کشاورز، زمان شادی بخشی است؛ این روز نیز برای همۀ آنها که بذر مفیدی کاشته‌اند، روزی است پر از شادی و شعف. هر کسی در کنار کشتگاه خود آماده درو است. آن کس که مزرعه خود را پُربار می بیند، وجد و شادی و مسرت بیشتری احساس میکند و آن کس که بذری نکاشته است، سر در گریبان فرو می برد و در روز حسرت خویش (یوم الحسرت) قرار می گیرد.

عید فطر، جشن ورزیدگی است برای آنهایی که این دوره را با موفقیت سپری کرده اند، تا باری دیگر با دستانی پُر و با ورزیدگی و پختگی بیشتری به رویارویی با امواج متلاطم و سهمگین اقیانوس زندگی برخیزند و به مبارزه با آفت‌های آن بپردازند.

عید فطر، جشن غلبه بر خویشتن و رسیدن به پیروزی حاصل از این جهاد است. این روز به طور قطع برای آنان که حضوری فعال در عرصۀ این مبارزه داشته اند، به راستی روزی بزرگ، عیدی فرخنده و جشنی با شکوه می باشد.

عید سعید فطر، جشن گشایش درهای آسمان (گاوصندوق‌های اطلاعات هستی) به روی جویندگان حقیقت، آنهایی که درهای زمینی را به روی خود بستند تا درهای آسمانی به رویشان گشوده شود.

عید فطر، بازگشت به فطرت اصلی را گوشزد میكند و جشن شکوهمند پیدایی، آشکار شدن و بازگشت به فطرت برای همۀ یابندگان آن می باشد؛ فطرتی الهی که رسالت انسان بازگشت به آن است. اینک برای آنان که «لیلة القدر» خویش را پیدا کرده اند، عید است و جشنی برپاست؛ آنهایی که در ظلمت شب دنیا (جایی که بشر در آن مأوا دارد) آب حیات(آگاهی ناب الهی) را یافته، عمر جاودانی را که همانا در پُر شدن از آگاهی و معرفت الهی است، پیدا کرده و سرنوشت خویش را به این وسیله رقم زده‌ و تا ابد، تغییری سازنده را برای خود ایجاد کرده‌اند؛ آنان که شاهد فرود آمدن ملائکه بر قلبشان بوده و رمز هستی را از نگه دارندگان عرش الهی دریافت کرده‌اند و این رمز، بر لوح جانشان نقش بسته است؛ آنهایی که روح القدس بر اعماق وجودشان نفوذ کرده، راز حکمت الهی را در دل آنان نهاده و سینۀ آنها را گشوده است؛ کسانی که به این نکته پی برده‌اند:

 «رمضانی که در آن لیلة القدری(فرصت ناب قدرشناسی) یافت شود، از هزار و هزاران ماه بهتر است و نیز پی برده‌اند که هر زمان که لیلة القدری باشد، رمضان آنجاست».

و اما اکنون که رمضانی دیگر گذشت، جا دارد با طرح سؤالی جایگاه خود را در گذر چنین ضیافتی الهی ارزیابی کنیم و ببنیم در چنین فرصت ارزشمندی، چه نصیبی داشته‌ایم و در ضیافت رمضان، چه مائدۀ آسمانی‌ای را از سفرۀ معرفت الهی تناول نموده‌ایم؟

ببینیم با لب فروبستن از طعام و ورود به حریم خدایی صیام، آیا توانسته‌ایم خوراک معنوی کالبد روحانی وجود خود را بیابیم و این بخش از وجودمان را سیر کنیم و یا در حالی که شکم جسم ما کماکان لبالب است، همچنان آن را گرسنه باقی گذاشته‌ایم؟ عید فطر، عید افتخار به نتیجۀ این جهاد اکبر است. عید فطر از هنرنمایی انسان وارسته به ملائک خبر می دهد و ارزش وجود او را به کائنات عرضه میکند؛ انسانی که باعث مباهات و افتخار آفرینی در عالم خلقت است و به افتخار او می توان جشنی برپا کرد.

 عید فطر، جشن گشایش درهای آسمان را به همه معرفت گرایان و جویندگان راه حقیقت تبریک عرض میکنم. به آنهایی که هنوز به دنیای معرفت باور دارند و همه مشکلات بشر را از بی‌معرفتی او میدانند. چه بواسطۀ بی‌معرفتی آنها که به بشریت خیانت میکنند و مرتکب ظلم میشوند و چه بی‌معرفتی آنها که باناآگاهی و جهل خود اجازه انواع برده داری را به برده‌داران یا همان قدرت طلبان و زورمداران و… میدهند.

بنیانگذار مکتب «عرفان کیهانی حلقه»: محمد علی طاهری
تورنتو:31/مارچ/2025 میلادی مصادف با  11/فروردین/1404 خورشیدی

�